Chapter 288: เมื่อมันคือความคิดถึง

มานั่งนึกดู…
สองวันแห่งความสุขที่ผ่านมาของเรานั้น ได้มาจากโชคชะตาล้วน ๆ เลยเนอะ

ยังไงดีล่ะ…
ก็แบบว่า เดือนนี้เราไม่ได้คิดถึง polycat เลย
เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณนะเกิดวันไหน
ถ้าแอดมินแฟนคลับเค้าไม่มาบอก เราก็ไม่มีทางรู้เรื่องกิจกรรมในวันนั้นได้เลยจริงๆ

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเหมือนเป็นพรหมลิขิตเลย
เหมือนคนบนฟ้าส่งข้อความมาให้เลือกว่ามีกิจกรรมนี้เนี่ย จะไปมั้ย?

ในตอนนั้นเราเลือกที่จะไม่ไปก็ได้
เราเลือกที่จะขี้เกียจแล้วตอบปฏิเสธไปก็ได้
แต่ด้วยเหตุผลที่เขียนไปในเอนทรี่ที่แล้ว เราจึงได้ตัดสินใจไป

แล้ววันที่เราเลือกไป คือวันที่ 14 ก.ค. ซึ่งตรงกับวันเกิดคุณนะพอดี แต่ทีนี้ตอนเลิกงานก็ดันมีเรื่องเครียดเกิดขึ้น
ของขวัญก็เพิ่งนึกออกเย็นวันนั้นว่าจะให้อะไร
ทุกอย่างฉุกละหุกไปหมด จนทำให้คิดว่าไปแล้วจะสนุกมั้ยนะ?
แต่เพราะว่าบอกเค้าไปแล้วไงว่าจะไป เพราะงั้นก็ควรทำตามที่ได้บอกเอาไว้

ตอนไปถึงก็ เหนื๊อย เหนื่อย มันเครียดสะสมมาจากที่ทำงาน
แต่พอคิดว่าจะได้เจอ คุณนะ นะ มันก็ เออ..มีกำลังใจขึ้นมาหน่อย
บวกกับคำพูดของพิธีกรในงานที่พูดให้ผ่อนคลายด้วย ก็เลยรู้สึกดีขึ้นนิดนึง

สุดท้าย พอได้ดูไลฟ์ของ polycat เป็นเวลา 1 ชั่วโมง ก็กลายเป็นสุขใจ~
ไลฟ์ของวงนี้ทำให้เรารู้สึกดีมากจริง ๆ เพราะฉะนั้นถึงได้ชอบมาก ๆ
ทั้งน้ำเสียง ทั้งสีหน้า ทั้งท่าทาง การ entertain ของคุณนะ ทำให้เราสุขในหัวใจมาก ๆ เลย ❤

แล้ววันที่ 14 ก.ค. ก็กลายเป็นวันดี ๆ ของเราไปเลย 1 วัน
ทั้ง ๆ ที่เมื่อตอนกลางวันยังเครียดกับงานอยู่เลยแท้ ๆ ยังรู้สึกไม่ดีอยู่เลยแท้ ๆ
แต่ด้วย live performance ของ polycat ก็ได้ปัดเป่าความรู้สึกไม่ดีเหล่านั้นให้หายวับไปหมดเลย
เป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์มากจริง ๆ .. สำหรับตัวเราน่ะนะ

ตอนกลับมาถึงห้องยังคิดอยู่เลยว่า เมื่อกลางวันความรู้สึกยังเป็นสีดำทะมึนอยู่เลย แต่พอตกกลางคืน ไปดูไลฟ์ polycat ไปเจอคุณนะ คุณเพียว คุณโต้ง ความรู้สึกสีดำเมื่อกลางวันกลับกลายเป็นสีสดใสไปเลย สดใสแบบไม่เหลือความทะมึนอยู่กันเลยทีเดียว .. คือไลฟ์ของ polycat คงมี impact สูงมากสำหรับตัวเราสินะเนี่ยยยย .. มหัศจรรย์สุด ๆ

ยิ่งพอได้ไปเจอคุณนะอีกครั้งในวันที่ 15 แล้วเค้าจำเราได้ โลกของเรายิ่งวิ้งวั้งเข้าไปใหญ่
แบบ.. โอ๊ยยยย มันดีมากเลยยยยยยย~ ไรงี้

แล้วพอเข้าวันที่ 16 ก็คิดว่า เออ.. มันผ่านไปแล้วเนอะ ช่วงเวลาดี ๆ เหล่านั้น เป็นอดีตไปแล้ว
ก็กำลังอยู่ในโหมดเพ้อฝันไปพร้อม ๆ กับยอมรับในปัจจุบันอยู่
แต่แล้วก็ได้เห็นคอมเม้นท์ที่คุณนะมอบให้ .. จุดนั้นคือ เขินจนนอนกลิ้งเป็นยังไงก็ได้รู้วันนั้นนั่นแหละ
มันแบบว่า.. โอ๊ยยยยย ตายแล้ววววว ตายๆๆๆๆๆๆ เราขอลาตายอย่างสงบแป๊บนึงนะ อะไรแบบนี้เลย (>///<)

คือเราขอเชื่อได้ใช่มั้ย ว่าคุณคือหนึ่งในศิลปินที่ใส่ใจแฟนคลับเป็นอย่างดี
แล้วเราขอคิดได้ใช่มั้ย ว่าคุณจำแฟนคลับของตัวเองได้ดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

เราดีใจมากเลยนะ
และเราก็ขอบคุณมากจริง ๆ ❤

แล้วก็ รูปที่ถ่ายด้วยกันมาทั้งสองวันนั้น ดูดีทั้งหมดเลย~ อร๊ายยยยย
อยากบอกว่าตอนถ่ายเสร็จไม่กล้าเปิดดู เพราะกลัวมันออกมาประหลาด
คือเคยถ่ายรูปคู่กับศิลปิน/ดาราแล้วออกมารู้สึกไม่โอเค เรากลัวตัวเองทำหน้าแปลก ๆ ไรงี้
คือจากที่ผ่านมา เปอร์เซ็นต์ที่ไม่โอเคมันค่อนข้างสูง ก็เลยไม่ค่อยกล้าวางใจเท่าไหร่

แต่พอกลับถึงห้อง ก็ทำใจเปิดดูแหละ เพราะก็อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง
ปรากฏว่า เราพอใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ❤
มันดีมากเลยอ่าาาาาา ดีทั้งหมดเลย หน้าโอเค ฟีลลิ่งโอเค ทั้งเราและศิลปิน!

คือไม่เคยเห็นรูปถ่ายตัวเองกับศิลปินดีมากขนาดนี้มาก่อนเลย!!
มันคงเป็นความรักสินะ! 55555555555 (เพ้อเจ้อจริง ๆ 😛 )

สรุปว่า วันนี้ก็คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 14-15 ก.ค. ทั้งวันเลย
คิดถึงคุณนะทั้งวันเลย ฮ่าาาาาา
ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เราได้ประสบกับเหตุการณ์ดี ๆ เหล่านี้ m(_ _)m

เรามีความสุขมาก
และเราจะใช้ความสุขนี้หล่อเลี้ยงหัวใจไปเรื่อย ๆ ตราบเท่าที่มันจะทำได้

ในช่วงเวลาที่ความรู้สึกของเราเป็นสีดำมืดมิด
คุณก็ได้เข้ามาทำให้มันเปลี่ยนเป็นสีสดใส เหมือนมาช่วยต่อชีวิตให้เรา
ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ .. ขอบคุณจากก้นบึ้งของหัวใจเลย ❤

จะไม่สัญญาว่าจะรักคุณตลอดไป เพราะในตอนนี้คิดว่าคงยังทำไม่ได้
แต่สัญญาว่า ถ้าหากมีช่วงเวลาที่สามารถไปเจอได้ ก็จะแวะไปเจอเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน
และจะคิดถึงอยู่เรื่อย ๆ อย่างแน่นอน (^_^)v

แล้วความคิดถึงคน ๆ หนึ่งก็ทำให้เราเขียนได้อีก 1 เอนทรี่ ฮ่าๆๆๆ
เป็นเอามากจริง ๆ .. แต่ทำไงได้ ก็คนมันชอบมากเลยนี่นา
ชอบจนอดกลั้นไว้ไม่ไหว เลยต้องขอมาเขียนระบายความคิดถึงเอาไว้นิดนึง เหะๆ